Za Nevenku Pavić rođ. Nešković, može se reći da je od svoje rane mladosti imala afinitet prema Crkvi. Odgojena je kao hrišćanka u beogradskoj, advokatskoj, vrlo uglednoj i obrazovanoj porodici. Dok je bila djevojka, bila je vrlo aktivno angažovana u Crkvi, između ostalog, dobila je i blagoslov patrijarha Germana da pomaže pri hramu Sv. Marka u Beogradu. I upravo to će vrlo osobito obeležiti njen život, jer nije bilo lako u ono vreme, kao laik, biti društveno angažovan u Crkvi.
Nevenka se udala za Istrijana - Ivana Pavića, s kojim je imala dvoje prekrasne i blagodarne dece - Ivanu i Ranka, i tako postala žitelj grada Pule; daleko od svoga zavičaja, što je još više potaknulo da nekadašnji mladenački angažman u crkvenoj zajednici nastavi i u novom zavičaju - u Istri! Nevenkin suprug Ivan bejaše iz ugledne katoličke istarske porodice koja je dala Crkvi i visoke službenike, na primer - Ivanov ujak bio je biskup Bogetić. Nevenka i Ivan, kao pravi hrišćanski supružnici, živjeli su u veri, čuvajući običaje svojih predaka u vremenima koja baš nisu pogodovala tako nečemu; kada to nije bilo jednostavno, ni naročito ‘moderno’.
Došavši tako u Pulu, otkrila je drevnu crkvu Sv. Nikole, gde je nesebično pomagala tamošnjem parohu, o. Dušanu Kostiću. Potom je postala sekretar Pravoslavne crkvene opštine Pulsko-perojske. Tu je dužnost obavljala dugi niz godina, vrlo odgovorno i savesno. Kada je u bivšoj Jugoslaviji, donet novi zakon o povratku imovine, Nevenka se nesebično angažovala na povratku imovine SPC - koristeći se poznanstvom svoga oca i beogradskih advokata; posebno na kompletiranju i povratku parohijskog doma u Peroju.
Njenom je zaslugom, osamdesetih godina prošloga veka, postavljena prva izložba naših crkvenih dragocenosti u Istarskom arheološkom muzeju – koja je medijski bila intenzivno ispraćena. Time je naša Crkva izašla iz zapećka i anonimnosti, ne samo u Puli, već u čitavoj istarskoj regiji. Potpisan je i ugovor između Crkve i države o stvaranju sakralnog muzeja u Peroju koji, na žalost, nije ostvaren. Nevenkino pregalaštvo svedoči i gramata episkopa gornjokarlovačkog Simeona, kojom je nagrađena za pomoć na polju afirmacije pravoslavne kulture i običaja na ovim prostorima.
Sada već davne - 1990. godine, po prvi put je na sceni Istarskog narodnog kazališta izvedena velika Svetosavska Akademija; koja je kasnije postala tradicija u gradu Puli. Na njoj su uzeli učešća najpoznatiji beogradski glumci. U organizacionom pogledu uloga naše drage i mile Nevenke bila je nemerljiva.
Zahvaljujući njoj, dostignuti su visoki umetnički dometi u organizaciji projekata, kao što je, na primer, obeležavanje dva veka od Vukove jezičke reforme, ili hiljadugodišnjice krštenja Rusije. Bez nje, njene upornosti i sjajne organizacije koja je zahtevala celokupni angažman, nezamislivo je bilo organizovanje svih projekata a jedan bi smo izdvojili posebno. To je Prva letna škola za srpsku decu, pod pokroviteljstvom zagrebačke ‘Prosvjete’, koja je trajala niz godina, a tokom koje smo krstili desetine mališana svečanim pravoslavnim obredom u Jadranskom moru.
Svetosavske proslave, uz prigodne darove za decu, prošle su uglavnom kroz dom Pavića. Taj dom bio je neprestano otvoren za sve vrste ljudi (pisce, glumce, slikare i bogoslove), a neretko - njihovi su gosti bili vladike i visoki crkveni prelati. Često je nesebično žrtvovala komoditet sopstvene porodice i ne mala materijalna sredstva, radi viših duhovnih i kulturnih ciljeva i vrednosti.
Draga naša Nevenka, bila bi mala i pozamašna knjiga da se o Tebi sve kaže! Verujemo da je i Tvoje ‘uzburkano more života - stiglo u tiho pristanište Onoga gde nema boli, ni tuge, ni uzdisaja, nego gde je život beskonačni’! Amin.
